Nikah töreninde imamın bulunması ve nikahı kıyması dinen değil örfen (gelenek olarak ) yapıla gelen bir uygulamadır.Dolayısıyla resmi nikahta nikahı imamın değil de belediye başkanı,muhtar veya yetkili vekil konumunda ki memurun kıyması nikahın gerçekleşmesine dinen bir sakınca getirmez.Hatta resmi nikah kıyıldığında dini nikahta kıyılmış olmaktadır.Zira arada nikahı dinen geçersiz kılacak bir husus ,bir işlem yoktur.

Nikahın tescili,ilanı ve taraflara resmi evlenme cüzdanı verilmesi gibi işlemlerin İslam Hukukuna aykırı olduğunu ileri sürmek mümkün değildir.Zira bu işlemler nikahın aleniyetini yetkin bir şekilde gerçekleştiren ve tarafların haklarını güvence altına alan işlemlerdir.Kaldı ki nikahın resmi makamlardan alınacak izinname ile kıyılması ve resmen tescil edilmesi gibi uygulamalar Kanuni Sultan Süleyman devrine kadar uzanmaktadır.Medeni Kanundan önceki Aile Hukuku düzenlemesi olan 1917 tarihli Hukuku Aile Kararnamesinin 37. maddesinde evlenme akdinin hakim veya naibin huzurunda yapılacağı hükme bağlanmıştır.Aynı kararnamenin 33. maddesi “Akd-i nikahın icrasından evvel keyfiyet ilan olunur.”hükmü ile nikahın ilanını mecburi kılmıştır.Son düzenleme olan Medeni Kanunda bu hususlar yetkin hale getirilmiştir.

Tarafların hukukunun korunması noktasında resmi nikah son derece önemlidir. Çünkü sadece imam nikahına dayanılarak yapılan resmiyet kazanmamış bu nikahlar kötü istismarlara sebep olabilmektedir. Özellikle veraset meselelerinde veya kadınların mağdur edilmesi noktasında sıkıntılar meydana gelebiliyor.

Bununla beraber dini nikah olarak adlandırılan nikahında geçersiz olduğunu söyleyemeyiz.